Recensie Gainsbourg ★★1/2

In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Gainsbourg is ons wat te belerend, het voelt aan als een schoolvoorstelling voor voornamelijk gepensioneerden of mensen die dicht aanschurken bij de pensioengerechtigde leeftijd. Maar er zit ook een behoorlijke laag overbodig gestoef in. Dat Hecke een halve dag in het huis van Gainsbourg mocht vertoeven dat onaangeroerd bleef na zijn dood, een plek die de man volstopte met allerlei objecten omdat ie zeker niet wou sterven als Edith Piaf met bijna niks in huis,  terwijl een gewone sterveling er maximum een twintigtal minuutjes in mag rond dwalen, het is dat soort van uitpakken, zo eigen aan onze tijd ook, waar wij ons mateloos aan ergeren en totaal geen boodschap aan hebben.

Passeren onder andere de revue: Gainsbourgs overmatig alcoholverbruik (zo ging ie steevast voor een 102, een dubbele dosis pastis 51 dus), zijn mislukte carrière als schilder die hij op zijn dertigste opgaf, hoe het publiek Gainsbourg aanvankelijk niet lustte maar de muziek van Johnny Hallyday wél terwijl recensenten Gainsbourgs platen (hij bracht er vier uit op 4 jaar tijd) wel konden smaken en hoe ie daarmee om ging, hoe ie 14 jaar niet meer optrad uit angst en in die periode niet verder kwam dan playbacken op televisie, en hoe ie het blindelingse vertrouwen van France Gall beschaamde toen ie ‘Les Sucettes’ voor haar schreef in 1966, een nummer met een dubbele bodem, waarbij de lolly in de tekst ook kan verwijzen naar een mannelijk geslachtsorgaan. Eerder had ie haar op het Eurovisiesongfestival met knikkende knieën een tijdje aan haar lot over gelaten toen ze met het yéyé-nummer ‘Poupée de cire, Poupée de son’ in 1965 de liedjeswedstrijd won en een dankwoordje moest zeggen. Gainsbourg brengt het nummer als toegift, maar het blijkt iets te hoog gegrepen voor Clara Cleymans die wat gecrispeerd haar stembanden een weg doet zoeken naar de hoge noten.

Serge Gainsbourg bleef zeker niet gespaard van schandalen en zocht die ook gewoon op. Toen Brigitte Bardot waar ie enkele maanden een relatie mee had hoewel zij getrouwd was met Gunther Saschs (die met overdreven echo op Heckes stem als een soort van duivel voorgesteld wordt) aan hem vroeg het mooiste liefdesliedje te schrijven, ontstond daaruit ‘Bonnie et Clyde’ maar ook ‘Je t’aime… moi non plus’ wiens titel gebaseerd is op een uitspraak van Salvador Dali: ‘Picasso est espagnol, moi aussi. Picasso est un génie, moi aussi. Picasso est communiste, moi non plus.’

Althans dat ie ‘Je t’aime… moi non plus’ voor haar had geschreven, was in 1967 wat ie haar deed geloven. Het nummer had ie namelijk al geschreven in een instrumentale versie voor de obscure cultfilm ‘Les cœurs verts’ die een jaar eerder uitgekomen was. Sachs verbood zijn vrouw dat het lied zou uitgebracht worden waarin al zuchtend/kreunend gezongen werd maar vooral ook omdat de tekst bijzonder seksueel getint was.

Niets van dat op het podium bij Gainsbourg tussen Clara (die sommige nummers te musicalachtig brengt) en haar echtgenoot Jo die braafjes op hun stoeltjes een instrumentale versie spelen, hij op ukelele, zij op toetsen. Het resultaat klinkt bijzonder naïef, kinderlijk en ironisch. Een beetje alsof zij de onwetende France Gall als muzikanten in dit geval van dit lied spelen. De song zou Serge uiteindelijk toch uitbrengen maar dan met Jane Birkin die in juli dit jaar overleed op 76-jarige leeftijd. De Britse was zijn tegenspeelster in de film Slogan uit 1969 en ze werden een koppel. De song werd een van zijn grootste hits hoewel ie omwille van het expliciete karakter onder andere door de toenmalige BBC niet werd gedraaid op de radio. Het Vaticaan excommuniceerde hem zelfs. Voor Birkin schreef ie een liefdeslied waarin ze ontvoerd zou worden en omgebracht …

< Bert Hertogs >